Lieve mensen,
Een bericht van mij uit Amsterdam UMC. Dit voelde als een hele lange reis.. de moeilijkste reis van mijn leven. Een koffer pakken niet voor een vakantie maar voor een zware tocht.
Wat een geweldige weken heb ik gehad. Ik ben goed op krachten gekomen. Veel aangekomen in gewicht en veel gesport. Elke avond gewandeld met mijn moeder. Koffie drinken in de tuin met mijn man. En ook al was het heel warm, alleen maar geknuffeld met mijn kinderen. En ik heb iedereen gezien die ik nog wou zien voor de transplantatie, vrienden, familie en collega’s. Elke dag ging het beter en elke dag kreeg ik steeds meer energie. Ik voelde me niet meer ziek en soms dacht ik;’ ik ga gewoon lekker op vakantie met mijn gezin en ga de behandeling niet meer doen… ‘
Maandag 17 juni kreeg ik het ineens heel moeilijk, de datum van opname kwam steeds dichterbij. Dit was een dag dat ik alleen maar kon huilen en dat de angst overheerste. Dan baal ik zo van mezelf, maar ik moet hier dan even doorheen, zonnebril op, wandelen en het laten gaan.
Donderdag 20 juni ging ik samen met mijn zwager Arjen naar Amsterdam voor controles voor de opname. En opnieuw een beenmergpunctie. Ook hier wouden ze de punctie uit mijn rug proberen, ze waren er van overtuigd dat het ging lukken, maar helaas ook hier konden ze mijn beenmerg niet vinden. Op aandringen van Arjen hebben ze het uiteindelijk uit mijn borstbeen gehaald, dit ging meteen goed. Artsen moeten het denk ik eerst zelf ervaren om te geloven, helaas pijn voor niets.
Woensdag 26 juni moest ik om 11.00 in Amsterdam zijn, ik was heel zenuwachtig en onrustig. Thuis de kinderen achterlaten vond ik heel moeilijk. We hebben Aron er wel op voorbereid, maar zodra hij mij met de koffer zag staan werd hij heel boos en verdrietig, dit was heel moeilijk.
Gelukkig is mijn schoonmoeder er komende weken bij ons thuis voor onze kinderen.
We werden hier op de afdeling heel goed ontvangen. Ik deel een kamer met 2 andere. Het adres van het ziekenhuis is: De Boelelaan 1117, 1081 HV Amsterdam, en ik lig op afdeling 3B kamer 66.1
Een grotere afdeling als in Zwolle, en gelukkig ook sportmogelijkheden waar ik direct gebruik van heb gemaakt. Ook doe ik spelletjes met lotgenoten, het is een gezellige afdeling. Ik bezoek ook af en toe mijn maatje die ik in de Isala Zwolle heb ontmoet, hij krijgt deze opname ook een stamceltransplantatie.
Stefan heeft afgelopen weekend de caravan neergezet in de Amsterdamse Bosch waar mijn ouders ook staan voor een paar weken ( zo fijn dat ze dichtbij zijn). Het was heel fijn om de kinderen nog even te zien, voor Aron is de cirkel nu ook rond en nu weet hij waar ik lig. Een leuk speelhoekje op de afdeling voor de kinderen zodat ze zich kunnen vermaken als ze bij mij op bezoek komen.
Afgelopen donderdag is de chemo gestart, ik ben er wel misselijk van en heb minder eetlust. Gelukkig krijg ik hier weer medicatie voor en gaat het wat beter. Dinsdag word ik bestraald en woensdag 3 juli is de stamceltransplantatie. Een bijzonder moment. Dan 2 dagen rust en dan weer 2 dagen chemo waarbij je 5 liter vocht per dag krijgt. Dit zijn zware kuren. Hier zie ik wel tegenop. Daarna kom je in de dip en is mijn immuunsysteem weer erg laag. Dan is het afwachten wat de nieuwe (baby) cellen gaan doen en dan is het alleen maar afwachten en per dag bekijken. Wat ben ik mijn donor dankbaar , dat hij/zij dit doet voor mij vind ik ongelooflijk.
Ik krijg nu al zoveel steun van jullie, dank jullie wel.
Van mijn collega’s kreeg ik een grote mand vol cadeautjes, zo lief. Het was de bedoeling dat ik elke dag een cadeautje uit kon pakken, maar ja ik was zo nieuwsgierig dat ik alles in 1 keer heb uitgepakt haha.
Vandaag is er in 3 kerken van Hattem voor mij gebeden, dat vind ik zo mooi dank jullie wel… meer kunnen jullie niet voor mij en mijn familie doen.
Wat waren dit al pittige emotionele dagen…
Bij de mand vol cadeautjes van mijn collega’s zat een gedichtenboekje bij van Frits Deubel ( In vertrouwen op Hem) Met mijn moeder heb ik dit stukje gelezen en dit wil ik graag met jullie delen;
God ziet jou!
Het kan zo angstig duister worden. De dag lijkt wel 1 lange nacht, waarin je bang en tevergeefs vaak op’n teken uit de hemel wacht. Werd maar die doffe, grijze sluier van droefenissen opgetilt en zag je het ontwakend zonlicht waarin je pijn weer werd gestild.
Ach, lieve kind, God slaat je gade en ziet zelfs je opstandigheid. Hij is jou wonderbare Vader, vertroost je in de levensstrijd. Wanneer je roept en bid en worstelt huilt Hij in stilte met je mee en draagt je veilig in Zijn armen over de woeste levenszee.
Blijf maar gerust en stil bij alles. God steunt je in je trieste strijd en baant de wegen waarop Hij je getroost en veilig verder leidt. Vertrouw maar op Zijn vaderliefde. Hij laat je nooit, nee, nooit alleen en leidt je, als je wereld wankelt, mijn kind, door alle stormen heen!
Wat een zegen, dat God mij zal leiden in transplantatie, maar ook in het proces wat daarna komt. Dat Hij met mij mee huilt als ik het niet meer zie zitten, dat God ook zijn koffers heeft gepakt om met mij mee te gaan.
De meeste van jullie gaan op vakantie en ik weet dat Hij ook met jullie mee zal gaan. Geniet van de natuur van de mooie momenten die jullie meemaken met elkaar, ik hoop jullie allen weer in goede gezondheid te zien na deze opname.
Het is niet erg om af en toe zwak te zijn en soms kwetsbaar te zijn, daarom eindig ik met deze bijbeltekst;
2 Korientiers 12 vers 9-10
maar Hij zei: ‘ Je hebt niet meer dan mijn genade nodig, want kracht wordt zichtbaar in zwakheid, zodat de kracht van Christus in mij zichtbaar wordt. Omdat Christus mij kracht schenkt, schep ik vreugde in mijn zwakheid: in beledigingen, nood, vervolging en ellende. In mijn zwakheid ben ik sterk.
Heel veel liefs van mij