‘Zoals een Mantel om mij heen geslagen’

Zoals het licht

Ons elke morgen

Nieuw verschijnt,

Ons wekt

En koestert

Met zijn stralen,

Wek Gij God, zo ook mij!

Zoals de zon geen dag

Ons in het donker laat,-

Laat mij uw trouw

Ook nu weer dagen!

 

Schep doorgang

Aan wat zorgen baart,

Wat angst aanjaagt,

En zet mij

Recht weer op mijn voeten:

Niet moedeloos,

Niet hopeloos verlamd , maar opgericht

Met opgeheven hoofd

Tot U, mijn Zon, mijn dag, mijn Licht

{ Sytze de Vries }

 

Wat ben ik door een donkere poort gegaan en wat ben ik bang geweest. De artsen konden mij ook geen hoop geven. Alles wat ik maar kon krijgen aan bijwerkingen heb ik moeten doorstaan. Donkere nachten heb ik ervaren, pijn en rusteloosheid. Mijn arts zei tegen mij: Deze kuur moet jij doorstaan, het is er op of er onder, en wat maakte mij dit bang.

En nu zit ik hier aan onze keukentafel, en kan ik eindelijk met jullie mijn ervaring delen. .

Ik kon niet meer eten en ik had hoge koorts door een schimmel (gist) in mijn lichaam, de artsen hebben mij hier direct voor behandeld, maar dit kostte veel pijn en veel geduld.  Vijf weken lang heb ik in Amsterdam gelegen. Ik kwam al gauw uit mijn dip, maar zelf was ik zo zwak en kon ik nog niet naar huis. Ook door de koorts en doordat ik afhankelijk was van vele antibiotica ’s en infusen.

Op woensdag 12 februari ben ik thuis gekomen, maar eigenlijk voelde ik me helemaal niet goed. Ik hield nog niks binnen en was erg zwak en voelde me een oude oma. Zondag 16 februari werd ik 33 jaar, maar eigenlijk heb ik hier helaas niets van mee gekregen. Wel zijn er in verschillende kerken voor mij gebeden en dit ontroerd mij enorm.

De Andreascantorij zong op 16 februari een prachtig lied in de kerk, een lied waar ik altijd al iets mee heb gehad, namelijk het Abendlied van Rheinberger.  Ook mijn zwager deed deze dag een getuigenis in zijn kerk hoe hij het heeft ervaren.

Helaas op 20 februari moest ik weer opgenomen worden in Amsterdam, omdat mijn nier-waarden te hoog waren, en ik geen eten en drinken kon verdragen en bijna was uitgedroogd. Gelukkig gaat het nu beter en gaan de bloedwaardes de goede kant op. Langzaam aan sterk ik aan.

Wat kan ik nu weer genieten van de kinderen, en wat heb ik mijn gezin toch gemist. Ik heb het gevoel dat ik alles wil/moet inhalen maar ik moet het echt voorzichtig doen en kleine stapjes maken. Als alles goed blijft gaan, start ik aankomende vrijdag met een medicijn die mijn type ziekte nog goed aanpakt na mijn stamceltransplantatie (een onderhoudsmedicijn). Het is afwachten hoe ik daar op ga reageren. Voor nu blijft het elke week weer spannend, maar tot nu toe doen de donorcellen het goed. Ik heb al een vorm van graft versus host ziekte aan mijn huid, en ik slik hiervoor prednison. Maar dit ben ik al aan het afbouwen. Een beetje graft versus host ziekte is goed. De vorige keer was dit veel erger, maar ik moet alert blijven, mijn lichaam kan de cellen alsnog afstoten.

Op 13 mei 2015 zijn Stefan en ik getrouwd, en onze trouwtekst was: ‘Waar u gaat, zal ik gaan’ {Ruth 1:16} De dominee verkondigde toen over de (liefdes) Mantel die God over ons heeft geslagen. En dit ervaren wij nog steeds zo, en in deze periode kwam dit mooie symbool/betekenis weer terug. Zoals Stefan en ik elkaar omarmen, zo omarmt God elk van ons met zijn Mantel. En deze Mantel gaat nooit meer van ons af!

Onze dominee kwam met onderstaande kaart (afbeelding) in het ziekenhuis, een icoon over God, die naar ons toekomt. De Heilige Drievuldigheid ( of ‘De gastvrijheid van Abraham). Ik vind het een prachtige icoon en het geeft mij de onvoorwaardelijke Liefde van God, de Mantel die nooit meer afgaat.

Zoals in het lied van Huub Oosterhuis (Lied 221:1) {melodie uit het oude liedboek 487}

————————————————————————————————————————————

Zo vriendelijk en veilig als het licht, zoals een Mantel om mij heen geslagen, Zo is mijn GOD, ik zoek zijn aangezicht. Ik Roep zijn naam, bestorm Hem met mijn vragen. Dat Hij mij maakt, dat hij mijn wezen zicht, wil mij behoeden en op handen dragen.

——————————————————————————————————————————–

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar door jullie gebeden voelt het als een warme mantel over mij heen.

Hieronder een paar foto’s van onze prachtige drie jongens. Zij hebben drie (liefdes) mantels gekregen van de stichting Regenboogboom. Deze droomdekentjes zijn gemaakt door vrijwilligers. Via de winkel Sari in Hattem is dit aan ons toegekend. Het ontroerd mij zo dat ook God onze kinderen nooit loslaat en ook hen voor altijd zijn Liefdesmantel om hen heeft geslagen.

 

 

Heel veel Liefs uit het mooie Hattem

Karlien Lankman-Visch