Als je mij vorig jaar had gezegd waar ik nu sta had ik dat nooit kunnen geloven. Fysiek gaat het super goed, ik wandel nog steeds heel veel, en ik ben zelfs aan het hardlopen. Mijn fysiotherapeut helpt mij om sterker te worden en mijn conditie op te bouwen. Bewegen helpt mij om rust en ruimte te geven in mijn hoofd en dat is wat ik nu heel erg nodig heb. Ik schreef toen ik ziek was vaak een blog en ik merk dat ik het nu moeilijker vind. Ziek zijn vond ik eenvoudiger, nu ik herstellende ben ligt er geen behandelplan klaar. Je moet het zelf gaan doen. Ik vind het heel erg ondankbaar klinken en daarom vind ik het lastig om hierover te schrijven. Ik weet namelijk dat het ook heel anders kon aflopen, en hoeveel mensen nog steeds iedere dag, ieder uur, iedere minuut en iedere seconde nog moeten moeten vechten tegen kanker of andere ziektes.
In deze fase; leven na kanker waarbij de wereld weer aan mijn voeten ligt ga ik ineens alles écht voelen wat ik heb meegemaakt. Tijdens de behandeling is er geen ruimte voor emoties, ik was aan het overleven. Angst somberheid en boosheid ervaar ik nu. Maar deze gevoelens zijn toch een beetje taboe nu het toch beter gaat ? En dan komt er nog schuldgevoelens en eenzaamheid bij. Het klinkt allemaal heel zwaar maar zo voelt het en zo werkt het. Ik wil mezelf graag terug vinden; de ‘oude’ ik voor de kanker diagnose. In het begin was ik heel erg dankbaar maar nu ben ik wel is boos en somber door alles wat er is gebeurd is. In deze corona tijd zie ik weinig mensen en daarom word ik er nu ook goed geconfronteerd met die diepe emoties, ik denk dat dit goed is want wegstoppen heeft geen zin. Gelukkig gaat de somberheid vaak al snel weg door de knuffels, kusjes en soms hilarische uitspraken van de kinderen. Met 2 peuters en 1 kleuter in huis is het nooit saai.
Er is een kans dat de leukemie opnieuw terugkomt. In het 2de jaar na de transplantatie is de kans op de terugkeer van de oorspronkelijke ziekte beperkt, dus ben ik nu op de helft. Dit jaar is het dus nog erg spannend. Een week voor de bloedcontrole begint het weer héél erg spannend te worden dan ben ik er constant in mijn hoofd mee bezig. Maar als het me gegeven is, komt er weer ruimte in mijn hoofd. Ik wil graag van de angst af maar dat gaat niet. Zelfs door er heel hard tegen te vechten kan ik de situatie niet veranderen. Ik leer in mijn psychologische gesprekken om te stoppen met vechten tegen de angst en het te accepteren. Accepteren van de situatie betekent niet dat het leuk is en het verdriet en angst mag er allemaal zijn. Ik moet mild naar mij zelf zijn en stap voor stap het geen doen wat ik leuk vind , dingen doen waar mijn hart een sprongetje van maakt. En natuurlijk is dat de lach van mijn kinderen, en de allerkleinste geluksmomenten met mijn gezin. Maar ik merk dat ik mezelf weer wil uitdagen en wil me nog meer nuttig wil voelen. Ik wil niet meer aan de zijlijn staan ik wil onderdeel zijn van de maatschappij. Daarom ben ik weer aan het re-integreren op mijn werk, mijn leidinggevende en collega’s geven mij hier de gelegenheid voor om in mijn eigen tempo en tijd stap voor stap terug te komen, ik voel me op het werk geen patiënt en echt weer even Karlien.
Ik hoop dat ik met deze blog jullie inspireer om te praten over je emoties en dat het geen taboe is om te praten met een psycholoog of therapeut. Dat het goed is om je kwetsbaar op te stellen naar anderen, zodat je omgeving weet wat jou bezig houdt. Want in kwetsbaarheid groeit kracht.
Ik wil nog even terug komen op de Matchis winterwandeling die we op 12 december hebben gelopen. Wat was dit een hartverwarmende loop! Trots op ons team ‘hartverwarmers’! We hebben maar liefst €5.052 opgehaald. Via www.matchis kan je je nog steeds aanmelden als stamceldonor! Kom je niet in aanmerking voor stamceldonor? Via sanquin kan je je ook aanmelden als bloeddonor. Ik heb natuurlijk veel bloedtransfusies gehad en bloeddonoren zijn nog steeds hard nodig, juist in deze coronatijd! https://www.sanquin.nl/donortest/aanmelden
