Wat als iets kleins begon, namelijk een appje naar familie ‘hoe het mij ging’, groeide uit naar een blog op een eigen site. En nu sta ik hier voor jullie om mijn laatste blog voor te lezen. Dat is wel anders dan het gewoon plaatsen op de site. Een laatste blog. Maar helaas geen boek waarvan ik de garantie heb dat de laatste bladzijde is geschreven. Toch voelt deze middag als een mooi markeringspunt, een punt met een komma.
1 van de ergste dingen aan ziek zijn – los van de pijn en andere lichamelijke ongemakken en mijn gezin langere tijd moest missen – is het gevoel van afhankelijkheid en het verlies van controle. Ik ging op zoek naar manieren om toch iets van controle te houden, en dat deed ik door te gaan schrijven. Mijn familie werd gek van het doorsturen van mijn updates, steeds meer mensen vroegen erom. Ik plaatste steeds vaker een update hoe ik omging met de ziekte, met het christelijk geloof en de kracht die ik haalde uit Gods liefde. Jullie vroegen steeds vaker, wanneer schrijf je nou weer?
Toen ik hoorde dat ik ernstig ziek was en opgenomen werd, was het alsof ik in een andere wereld terecht kwam. Mijn wereld werd zo klein, want het draaide maar om 1 ding en dat is beter worden. Of eigenlijk nog kleiner, de dag doorkomen.
Ik herinnerde mij toen ik de diagnose kreeg dat ik zei; ik ga deze ziekte overwinnen! Maar al gauw wist ik dat je van kanker niet kan winnen. Je staat 10-0 achter, een gemene wedstrijd, een gemene deler! Ik heb heel veel pech gehad maar ook zoveel geluk, want ik sta hier nog. Veel jongeren die ik heb ontmoet, en die net zo hard hebben gevochten tegen deze rotziekte als ik, zijn er niet meer… En gek genoeg als lotgenoot krijg je dan last van overlevingsschuld.
Ik sta hier niet ter ere van mezelf, maar ter ere van God en om te laten zien wat de liefde die jullie hebben gebracht kan doen. Als bondgenoten van elkaar en van God. Afgelopen zaterdag heb ik samen met mijn naaste familie en vriendinnen van al mijn gekregen kaarten slingers gemaakt, misschien hangt er wel een kaart van jou bij?
Al was ik omringd door zoveel mensen, toch kon ik me nog eenzaam voelen door de strijd van de ziekte. Na de behandelingen begon het eigenlijk pas voor mij. Ik moest de grote wereld weer in, terwijl ik gewend was dat alles voor mij werd bepaald. Ik moest omschakelen van ‘overleven’ naar ‘gewoon leven’, dat heb ik eigenlijk nog zwaarder ervaren dan de behandelingen. De ziekte die mij qua uiterlijk en innerlijk heeft veranderd. Maar toch….. soms die ene kaart of die ene groet was weer een lichtpuntje, dank je wel!
Ik vind het moeilijk om de ziekte los van mezelf te zien, maar de ziekte is mij en mijn naasten overkomen. Ik BEN niet de ziekte. Meer dan ik mij kan voorstellen, hebben Stefan, Aron, Tobias, Siem en de rest van de familie aan mijn ziekte geleden. Jullie hielpen er mij erdoorheen, ook al moesten jullie je eigen emoties aan de kant zetten. Een masker opzetten om mij op te beuren, zoals een clown achter het glas.
Kleine dromen worden nu iets grotere dromen. Mijn lijstje van wat ik nog wil doen wordt steeds groter. En toch voelt het soms dat ik geen tijd te verliezen heb, er vanuit gaande dat de volgende controle slecht nieuws is. Maar….de neiging om alles uit het leven te halen wordt nu gelukkig wel iets kalmer.
Ik kreeg een kans op nieuw leven, zelfs twee keer. Mijn eigen cellen zijn weg en nu loop ik rond met de cellen van een ander. Wat ben ik dankbaar voor steeds weer nieuwe ontwikkelingen om de kanker te remmen of te genezen! Ik geloof dat God mensen daarin telkens weer nieuwe inzichten biedt.
Samen zullen we gaan luisteren naar liederen die ik aangereikt heb gekregen tijdens mijn ziekte. Mijn gevoel en emoties zitten in deze dienst en in de muziek. Het volgende lied is daar een voorbeeld van, het Geistliches lied. Een prachtig lied, maar ik worstel nog altijd met de zin: “Wat God bepaalt, is en wordt erkend, is het beste”. En toch, als ik het Amen hoor, geeft mij dat verlichting, troost en hoop. Zijn aanwezigheid heb ik altijd gevoeld en ik weet dat Hij mij nooit zal verlaten.
