Soms ben ik moe van al het strijden
Steeds maar weer te vechten
Tegen al die gevoelens
Die me overspoelen.
Tegen de onmacht in mijzelf.
Het is vaak zo moeilijk, Heer om altijd maar weer moedig en dapper door het leven te gaan.
Vaak begrijp ik het niet, Heer wat U allemaal bedoelt.
Maar leer mij zo te leven zoals U dat van mij vraagt.
Draag mij Heer, door de momenten heen waar ik het zelf niet allemaal zo zie.
Geef dan opnieuw kracht die ik van U verwachten mag om weer opnieuw gesterkt de weg te gaan, die U mij wijst.
Amen.
11 november 2019 controle Amsterdam.
Karlien je bloed is niet goed! Nee dat kan niet want ik voel me goed! Zeg dat het niet waar is……!
Ik kan niet beschrijven wat ik toen moest voelen, ik kon niet meer horen wat mijn arts allemaal te zeggen had. Gelukkig zat Stefan naast mij toen de arts dit slechte nieuws vertelde. Mijn arts had de tranen in zijn ogen….
Hoe moet ik dit vertellen aan onze ouders en de rest van mijn familie, dit mag niet! We hebben thuis 3 kinderen op de bank. Ga ik nu dood???? Hoelang heb ik nog?
De arts kon nog niet veel zeggen, voor nu krijg je chemopillen om de leuko’s te onderdrukken, donderdag moet je weer komen, dan bespreken we je verdere behandelingsplan. Je mag stoppen met het wetenschap onderzoek medicatie, dit helpt niet bij jou.
En zo gingen we naar huis…. Ik kon de moed nog verzamelen om samen met Aron met zijn lampion Sint Maarten te lopen. Ik dacht bij mezelf, dit kan ik nu nog meemaken. S ’avonds zijn we met de familie bij elkaar gekomen, we hebben samen gehuild en vragen opgeteld voor donderdag. Ik weet niet hoe we deze dagen zijn doorgekomen, maar ik ben geen één moment alleen geweest, dit kon ik niet en wilde ik niet.
Donderdag 14 november 10.00 Amsterdam, zenuwslopend…. Wat gaat de arts zeggen?
We gaan je opnieuw behandelen…. Eerst een opname met chemokuur om de leukemie weer aan te vallen. Je komt weer in de dip. Ondertussen gaan we jou 2de mogelijke donor oproepen en vragen of hij/zij nog bereid is. En we kijken of er nog nieuwe matches zijn. Ook hebben ze weer een nieuw medicijn op de markt die hopelijk de DNA splitst, zodat de leukemie hopelijk nu wel wegblijft, maar ik krijg nu ook een zwaardere chemo behandeling. Het nieuwe medicijn die ik later krijg hebben ze nog niet in handen, maar daar gaat de arts zich hard voor maken. We waren opgelucht.. want ik krijg een 2de kans! Het hele traject moet ik weer ondergaan maar opgeven is geen optie!
Vandaag Dinsdag 19 november, ik lig weer in het ziekenhuis, maar nu in de ISALA Zwolle. Picclijn is weer geplaatst. En vanavond stroomt de chemo weer in mijn lijf. Nu schrijf ik weer een nieuwe blog, de moeilijkste blog die ik dusver heb geschreven…… Ik lig dus nu weer voor langere tijd in het ziekenhuis. Ik kom weer in dip en mijn afweer is heel erg laag. Ik lig deze week op V2.3 kamer 61, later verhuis ik naar de sluis. We proberen jullie allemaal zo goed mogelijk op de hoogte te houden. Ik vind het fijn als ik kaartjes krijg. En appen mag altijd al weet ik niet of ik altijd direct terug kan reageren.
Natuurlijk wil ik dat de ‘vriendendienst’ door gaat volgend jaar, al weet ik niet of nu 7 maart 2020 wel een verstandige datum is.
Ben ik er opnieuw klaar voor? Geen idee… maar ik weet dat ik dankbaar mag zijn dat ik nog een 2de kans krijg, dat de artsen het zien zitten om mij opnieuw te behandelen, en ik ben daar sterk genoeg voor! Mijn familie, Stefan en ik hebben emoties gevoeld die we niet kunnen omschrijven. Boos, verdrietig bang maar ook hoopvol. Het alle moeilijkst vind ik om Stefan en mijn familie zo verdrietig te zien, bang zijn om mij kwijt te raken, dat doet mij het meest pijn. De kinderen houden mij op de been, maar dat is ook mijn grootste angst…
Wat ik zo mooi vind is dat de LIEFDE nooit stopt. Want zodra het nieuws naar buiten werd gebracht kregen we direct steun van jullie! Onze brievenbus stroomde vol met kaarten. Jullie staan gewoon weer OPNIEUW voor mij en mijn gezin klaar! De liefde van God zit in de mensen! Dit is oneindig en zo GROOTS! Alle berichtjes, kaartjes, bemoedigingen en gebeden geven mij moed en troost!
Het gedichten boekje van Frits Deubel, die ik cadeau kreeg van een gemeentelid stond een gedicht in wat ik met jullie wil delen. Dit is precies hoe ik mij heb gevoeld de afgelopen dagen.
EN TOCH….
En toch… mijn lieve kind, en toch,
al is de hemel zwart gekleurd,
de vrede in je hart verscheurd,
en toch, en toch….. GOD is er nog!
De dagen gaan voorbij als eeuwen,
je kunt wel roepen, gillen, schreeuwen,
of zomaar huilen in de nacht.
Je denkt dat alles is verloren
en dat je nooit meer t ’woord zult horen,
dat voor jouw wond de balsem bracht.
En toch, mijn lieve kind, en toch
komt er ineens een nieuwe dag,
waarin je weer verkrijgen mag
de zekerheid… GOD IS ER NOG!
Dit was een enorme tegenvaller voor mij en mijn familie,
Maar… hier doe ik het voor! (zie foto)
