—————————————-
Als terugkijken pijn doet
Als vooruitkijken bang maakt
Kijk dan naast je:
Ik ga met je mee
Ik ben bij je
Alle dagen….
Matt.29:20
—————————————
25 mei – 12:00 :
Vol spanning zit ik te wachten op mijn arts, is het dit keer wel goed?
De vorige keer was de ziekte al terug na 4 maand. Nu is het 4 maand geleden dat ik mijn tweede stamceltransplantatie heb gehad.
Gelukkig zijn mijn bloedwaarden goed en is mijn arts tevreden. Mijn leverwaarden zijn nog niet zoals het moet zijn maar ik mag gelukkig nog wel door blijven gaan met het medicijn die mijn type leukemie remt. Wat een opluchting, en kan ik weer iets rustiger ademhalen. Maar hard juichen? Wanneer kan ik dat? Ik blijf voor altijd bang dat de ziekte weer terug komt. Ze kunnen me nog steeds geen garantie geven of dit genoeg was.
” Ik wil opstaan, ik wil hard roepen: Dit is een gewonde versie van mijzelf, dit ben ik niet ,de vrouw die hier zit is beter. Assertiever en vrolijk ook, ik wil mij optrekken aan mijn perfecte zelf. Die is er niet. Ik zeg niets. Ik ben dit wel! Maar dan een gewond mens.”
Met Pasen kreeg ik van de kerk het blad ‘ open deur ‘ met als titel; ‘Gewond Leven’
Ik werd meteen geïnspireerd en ik herkende het direct. Elke dag sta ik op met mijn wonden, maar ik ben toch meer dan de klap die mij is toegebracht? Meer dan mijn verleden, meer dan het onrecht dat mij is aangedaan, meer dan het ongeschonden lichaam?
Omdat het herstel lang duurt en ik er nog lang niet ben is het soms heel lastig om dit te accepteren!
Het is belangrijk dat ik mijn wonden een plek geef. De angst tot halt te roepen, een nieuwe plek te vinden voor onbezonnen vreugde. En God is daar, hij pakt mijn hand en helpt mij om op te staan, elke dag weer. Hij maakt van mijn wonden juwelen. Want ik ben veranderd als mens, ik ben gevoeliger voor andere mensen en ik ben bewust van mijn eigen kwetsbaarheid en door deze bewustwording ontdek ik wat ik kan.
”Ik wil een heel mens zijn. Een mens die dit prachtige leven omarmt. En zijn wonden kent. ”
In deze bizarre tijd van de corona kom ik nog beter tot mezelf. Je hebt minder afleiding en minder verplichtingen. Dit zullen jullie zelf ook ervaren. Dit is niet altijd gemakkelijk maar ik denk als ik mijn angsten weg stop komt de klap later veel harder. Dit wil ik voorkomen, en daarom krijg ik hiervoor psychologische hulp. Ik moet ook alles goed verwerken wat ik heb meegemaakt.
Gelukkig ben ik van de prednison af en trekt mijn maanhoofd langzaam weg, ook krijg ik iets weer haar terug. Ik hoop dat jullie mij straks nog herkennen met een korte coupe.
Wij zijn blij dat alles weer een beetje normaal wordt, ondanks de corona zijn wij heel blij met kleine stapjes. Zoals zelf eten koken, met Stefan en de kinderen de tijd doorbrengen. Genieten van een zaterdagochtend aan de koffie met een zelfgemaakte cake. Dat ik de kinderen zonder teveel moeite naar bed kan brengen, en dat ik dan s’avonds nog energie heb om in de mooie natuur te kunnen wandelen.
Een paar prachtige foto’s van ons en de kinderen, wat genieten wij van dit soort momenten, en ik hoop dat jullie mee genieten!
Het voelt goed om weer familie en vrienden te zien, helaas wel op 1.5 meter afstand. Ook al vinden we dit niet het ‘nieuwe normaal’, laten we maar voorzichtig blijven zodat we elkaar kunnen blijven zien, en met kleine stapjes weer vooruit kunnen. Erop vertrouwen dat het weer het ‘oude’ normaal wordt. Voor mij zijn alle infecties nog gevaarlijk dus misschien is deze tijd voor mij wel gunstig.
Maar wat mis ik even die aanraking van mensen en juist een knuffel die heb ik af en toe wel nodig. Maar wat krijg ik veel liefde op afstand, nog steeds heel veel kaarten, bloemen en virtuele knuffels, dank jullie wel!
Vooral in deze tijd missen we even die hand. Maar zo mag iedereen zich gedragen en geleid weten door de hand van God. Die hand gaat voor ons uit, ook in het onbekende, we staan er nooit alleen voor!
Van mijn vorige dominee kreeg ik een brief met daarbij zijn eigen bewerking van Psalm 139, en dit wil ik graag met jullie delen. Hieronder kan je de link aanklikken.
Er is een God niet ver van mij‘
Lieve groet,
Karlien